"در ابتدا نظر شخصی بنده در زمينه حجاب، به داشتن آن و از نوع چادر، نزدیکتر است و به شخصه با بد حجابی مخالف هستم." اما در این مقاله سعی بر واکاوی علل بهبود نیافتن وضع حجاب در جامعه پس از فشارهای حکومت در اجرای طرحهای حجاب و عفاف می باشد.                                                                                

   مقوله حجاب مورد تاکید اسلام  قرار گرفته بطوری که در آیات "30 و 31 سوره نور و 59 سوره احزاب" بطور مستقیم به آن اشاره شده است. اما بحث اصلی بر سر اجباری بودن حجاب به شکل کنونی آن می باشد و بسته به نوع حکومت در کشور های اسلامی و در برهه های زمانی گوناگون متفاوت بوده است.                                

    در "17 دی 1314" رضاخان قانون کشف حجاب را رسمی کرد که این قانون با پایان حکومت او در ایران به پایان رسید. البته در ایران نیز پس از انقلاب اسلامی مانند برخی کشورهای اسلامی مثل (عربستان سعودی، سومالی و افغانستان) حجاب  اجباری شد. این اتفاق در ایران مخالفانی را به همراه داشت که بزرگترین آنها  "محمود طالقانی" امام جمعه وقت طهران بود که پس از اعلام اجباری شدن پوشش سر برای زنان در ادارات دولتی توسط امام خمینی، به موضع گیری علیه آن پرداخت:                 

روزنامه اطلاعات شماره 20 اسفند 1357:                                                       

   <<  حتی برای زن های مسلمان هم در حجاب اجباری نیست چه برسد به اقلیت های مذهبی ...ما نمی گوییم زنها به ادارات نروند و هیچ کس هم نمی‌گوید. زنان عضو فعال اجتماع ما هستند اسلام و قرآن و مراجع دین میخواهند شخصیت زن حفظ شود. هیچ اجباری هم در کار نیست... مگر در دهات ما از صدر اسلام تا کنون زنان ما چگونه زندگی می‌کردند؟ مگر چادر می پوشیدند؟ کی در این راهپیمایی ها زنان را مجبور کرده که با حجاب یا بی حجاب بیایند؟ این ها خودشان احساس مسئولیت کردند اما حالا اینکه روسری سر کنند یا نکنند باز هم هیچکس در آن اجباری نکرده است  >>

یکی از موافقان این قانون ابوالحسن بنی صدر بود که عدم رعایت حجاب توسط زنان را موجب تحریک جنسی مردان میدانست.                                   

  در سالهای اخیر نیز با اجرای طرح "ارتقای امنیت اجتماعی" توسط نیروی انتظامی و تایید آن توسط رهبری و احمدی نژاد در قالب طرح جامع عفاف واکنش های متفاوتی در پی داشت تا جایی که زنان محجبه نیز در هنگام برخورد با صحنه درگیری پلیس با مردم برای دستگیری بی حجاب ها، از خود عکس العمل نشان داده و با اجرای آن مخالفت می نمودند.                            

حال در اینجا چند سوآل مهم ذهن هر مستمعی را به خود مشغول می کند:    

_ آیا با اجباری شدن حجاب اتحاد بین زنان ایرانی، چه باحجاب و چه بدحجاب (مخالفان حجاب) از بین نرفته و به نوعی به دوگروه تقسیم نشده اند؟        

_ آیا مردان مسلمان آنقدر ضعیف النفس هستند که با دیدن موی زنان غیر مسلمان (همان زنانی که در خیابان راه میروند، نه به دین اعتقاد دارند و نه به احکام آن) از خود بیخود شده و دچار لغزش می شوند؟                      

_ آیا با اجباری کردن حجاب، وضع حجاب در مملکت ما سامان گرفته و اکنون کسانی که به زور حجاب بر سر دارند به حجاب خود وابسته و پایبند بوده و در صورت حضور در فضای آزاد تر (نظیر کشورهای دیگر) بر حجاب خود پافشاری میکنند؟

_آیا در سایر کشورهای اسلامی نظیر اندونزی، لبنان، سوریه و مالزی که حجاب در آنها آزاد است، مردان آن کشورها در گناه غوطه ور گشته و از معارف و اخلاق انسانی و اسلامی فاصله گرفته اند؟                                   

_ آیا همه مشکلات اساسی که ملت با آن دست به گریبان هستند، حل شده و مسئله ظاهر مردم از اوجب واجبات است؟                                       

_ آیا با اعمال این گونه فشارها، جوانان کشور در بالاترین سطح فرهنگی قرار دارند و این جوانان کشورهای غربی هستند که دچار بی اخلاقی شده و غرق در اعتیاد، فحشا و بیماری های اجتماعی هستند و این تجاوزها و قتلهای ناموسی در آن کشورها اتفاق می افتد؟                                          

_ آیا تا کنون توجه کرده اید گناهان به مراتب سنگین تر از بد حجابی (مانند: دروغ، تهمت، به هدر دادن بیت المال و ...) وجود دارد و به آن دچار هستیم؟

   مطمئنا" روی هر مسئله ای که زور حاکم شود، از راه اصلی خود منحرف شده و به انحطاط کشیده خواهد شد.                                                           

 گاهی اوقات بد نیست که نگاهی به اصل و پایه مسائل دینی بیاندازیم متوجه خواهیم شد که در این شرایط برخورد مامورین حکومت بامردم به گناه نامناسب بودن ظاهر، را زیر سوآل می برد. پس بهتر است به نص صریح قرآن کریم (یعنی آیه 125 سوره بقره) رجوع کرده تا دریابیم که خداوند می فرمایند:(لا اِکراهَ فِی الدّین)                                                                        

JAVAD به قلم